3 Merknader til dei einskilde artiklane

Artiklane 1 og 2 har reglar om avtalen sitt saklege bruksområde.

I følgje artikkel 1 omfattar avtalen personar som er busette (heimehøyrande) i den eine eller i begge statane. Artikkel 2 reknar opp kva for skattar avtalen omfattar for tida. Sjølv om Chile ikkje har formuesskatt, omfattar avtalen formue.

Artiklane 3-5 inneheld definisjonar av ulike ord og uttrykk i avtalen.

Det følgjer av artikkel 3 punkt 1 b) at avtalen berre får verknad på norsk territorium. Noreg kan derfor utan hinder av avtalen skattleggje personell og verksemd på norsk kontinentalsokkel etter interne lover. Lik dei andre skatteavtalane Noreg har inngått, får heller ikkje avtalen med Chile verknad på Svalbard, Jan Mayen og dei norske bilanda. Definisjonen av internasjonal transport i artikkel 3 punkt 1 g) avvik noko frå det som er vanleg i norske skatteavtalar, fordi definisjonen ikkje tek med transport som utelukkande går føre seg mellom to stader i ein av dei kontraherande statane. Vanlegvis dekkjer uttrykket «internasjonal transport» fart mellom to stader i eit land dersom transportmidlet til vanleg vert nytta i internasjonal fart. I avtalen med Chile tek ein ikkje med transport som foregår utelukkande mellom to stader i eit av landa, sjølv om transportmidlet elles går i internasjonal trafikk. Dei andre definisjonane i artikkel 3 følgjer stort sett OECD-mønsteret.

Artikkel 4 definerer omgrepet «person bosatt i en kontraherande stat». Punkta 2 og 3 regulerer korleis situasjonen blir når ein fysisk eller juridisk person blir rekna for å vere busett (heimehøyrande) både i Noreg og i Chile etter dei to statane si interne lovgjeving.

Artikkel 5 inneheld definisjonen av omgrepet «fast driftssted». Denne definisjonen er viktig fordi han gir ramma for skattlegging etter artikkel 7 av den fortenesta frå forretningsverksemd som ein person busett i den eine staten har frå verksemd i den andre staten.

I følgje artikkel 5 punkt 3 skal staden for eit byggjearbeid, eller eit anleggs- eller installasjonsprosjekt sjåast på som ein fast driftsstad for føretaket berre dersom staden blir halden ved lag eller prosjektet varer lenger enn 6 månader. Regelen avvik frå OECD-mønsteret ved at fleire typar verksemder er tekne med, og ved at tidsfristen er korta ned frå 12 til 6 månader, som i FN-mønsteret. Underpunkt b) gjeld næringsverksemd gjennom tilsette eller anna personell, og liknar artikkel 5 punkt 3 b) i FN-mønsteret.

Punkt 4 nemner kva omgrepet «fast driftssted» ikkje omfattar, og følgjer i hovudsak OECD-mønsteret. I bokstav e) er det likevel take inn ei tilføying om at ein fast forretningsstad utelukkande for å drive reklame, meddele opplysningar eller utføre vitskapleg forsking ikkje skal vere omfatta av uttrykket «fast driftssted». Dette unntaket er noko snevrare enn tilsvarande regel i OECD-mønsteret som ikkje tek med ein stad der det berre foregår aktivitet som berre er av førebyggjande art, eller har karakter av hjelpeverksemd. I tillegg har ein ikkje teke med ein regel om at ein fast forretningsstad utelukkande for ein kombinasjon av aktivitetar som er nemnde i underpunkta a) til e), heller ikkje er omfatta av unntaket for fast driftsstad.

Punkt 5 regulerer når ein representant skal seiast å utgjere ein fast driftsstad for føretaket. Regelen seier at når personen har, og vanlegvis nyttar, fullmakt til å slutte kontraktar på vegne av føretaket, skal han reknast som ein avhengig representant.

Etter ønske frå Chile, har ein teke med ein særleg regel om forsikringsføretak i punkt 6. Eit forsikringsføretak skal reknast for å ha ein fast driftsstad i den andre staten dersom det krev inn premie på denne staten sitt territorium eller forsikrar risiko som er der gjennom ein person som ikkje er ein uavhengig representant som omtala i punkt 7. Regelen samsvarar med FN-mønsteret.

Punkt 7 slår fast at ein uavhengig representant ikkje utgjer fast driftsstad for oppdragsgjevar så lenge han opptrer innanfor ramma av si vanlege forretningsverksemd.

Artiklane 6-22 inneheld reglar om skattlegging av ulike former for inntekt og formue. Desse reglane har som formål å hindre dobbel skattlegging, dvs. at ein skattytar blir skattlagt i begge statar av same inntekt. Dei detaljerte reglane om dei ulike formene for inntekt avgjer kva for stat som skal ha den primære retten til å skattleggje: anten den staten der den skattepliktige er busett, eller den staten der inntekta skriv seg frå (kjeldestaten). Artikkel 23 gir nærmare reglar om korleis ein går fram for å hindre dobbel skattlegging når ei inntekt kan skattleggjast i begge statar.

Skatteavtalen regulerer ikkje forskot på skatt. Statane kan derfor i prinsippet halde tilbake kjeldeskatt etter den fulle satsen som følgjer av interne lover. Når skatteavtalen fører til at skatt anten skal betalast med ein redusert sats eller at inntekta ikkje skal skattleggjast, må ein gjere ei justering (refusjon) i ettertid.

Artikkel 6 fastset at inntekt frå fast eigedom kan skattleggjast i den staten der eigedommen ligg (kjeldestaten). Det same gjeld inntekt frå direkte bruk av fast eigedom eller anna utnytting av han. Slik er også regelen i OECD-mønsteret.

Artikkel 7 inneheld reglar om skattlegging av fortenesta frå den forretningsverksemda som eit føretak heimehøyrande i ein kontraherande stat utøver i den andre staten. Inntekt frå slik verksemd kan berre skattleggjast i den sistnemnde staten dersom verksemda blir utøvd gjennom ein fast driftsstad der. Dei nærmare definisjonane av kva ein skal forstå med omgrepet fast driftsstad er tekne inn i artikkel 5. Men artikkel 7 inneheld hovudprinsippa for sjølve fastsetjinga av fortenesta som skriv seg frå den faste driftsstaden.

Som i OECD-mønsteret, er hovudregelen at berre inntekt som kjem frå den faste driftsstaden skal kunne skattleggjast i kjeldestaten. Inntekt frå anna, ikkje tilknytt, verksemd i same stat, fell såleis utanfor grunnlaget for skattlegging av driftsstaden.

Punkt 2 i artikkelen inneheld grunnregelen for fastsetjing av fortenesta til den faste driftsstaden. Driftsstaden skal reknast å ha den fortenesta som han venteleg ville ha hatt dersom han hadde vore eit særskilt sjølvstendig føretak som dreiv same eller liknande verksemd under same eller liknande tilhøve, og han opptrådde heilt uavhengig av det føretaket som den faste driftsstaden tilhøyrer («armlengdeprinsippet»).

Punkt 3 i artikkelen gir ein regel om ramma for kva for utgifter ein kan trekke frå når ein fastset den skattbare fortenesta til den faste driftsstaden. Punkt 5 i artikkel 28 fastset at Chile under visse føresetnader kan ileggje ein fast driftsstad både «First Category Tax» og «Additional Tax». Dei andre reglane i artikkel 7 følgjer elles i all hovudsak OECD-mønsteret.

Artikkel 8 gir reglar om skattlegging av forteneste frå internasjonal skips- og luftfartsverksemd, slik denne verksemda er definert i artikkel 3 punkt 1 g).

Punkt 1 i avtalen avvik noko frå OECD sin mønsteravtale, ettersom det fastset at forteneste frå drift av skip eller luftfartøy som blir drivne i internasjonal fart, kan skattleggjast i den staten der føretaket er heimehøyrande. Dette er likt med dei skatteavtalane Noreg har inngått dei siste åra.

Punkt 2 a fastset at omgrepet «fortjeneste» skal omfatte bruttoinntekter frå drifta av skipet eller luftfartøyet i internasjonal fart. I tillegg skal renter av slike inntekter inngå, men berre dersom rentene står i samanheng med drifta. Punkt 2 b fastset at «drift av skip eller luftfartøy» også skal omfatte charter eller utleige på bare boat basis dersom dette står i samanheng med drifta i internasjonal fart. Regelen følgjer den vanlege forståinga og OECD sine kommentarar til OECD sin mønsteravtale.

Punkt 3 fastset at forteneste frå bruk, rådvelde eller utleige av containerar berre skal kunne skattleggjast i den staten der føretaket som har fortenesta av drifta er heimehøyrande. Regelen har større rekkjevidde enn det som følgjer av den vanlege forståinga av regelen og OECD sine eigne kommentarar til OECD sin mønsteravtale.

Punkt 4 klargjer at reglane i punkt 1 også gjeld forteneste når eit føretak tek del i ein «pool», i ei felles forretningsverksemd eller i eit internasjonalt driftskontor.

I punkt 2 i protokollen til avtalen finn ein særreglar som tek omsyn til inntekter som SAS-konsortiet tek i mot.

Artikkel 9 omhandlar føretak med fast tilknyting til kvarandre. Artikkelen gjeld assosierte føretak, dvs mor- og dotterselskap og føretak under felles kontroll og leiing. Regelen i punkt 1 gir likningsstyresmaktene høve til å setje opp den skattbare fortenesta til eit føretak. Vilkåret for slik auke er at fortenesta er redusert fordi føretaket og eit tilknytt føretak i sitt økonomiske samkvem har nytta forretningsvilkår som avvik frå dei som ville ha vore avtalt mellom uavhengige føretak under tilsvarande tilhøve. Når likningsstyresmaktene rettar opp fortenesta i slike høve, så skal dei forretningsvilkåra som blei nytta, for skattleggingsformål bli erstatta av den såkalla armlengde-standarden, jf. skatteloven § 13-1. Punkt 1 er i samsvar med OECD-mønsteret.

Punkt 2 om korresponderande retting i den stat der det anna føretak er heimehøyrande, er utforma på ein noko anna måte enn OECD-mønsteret. Siktemålet med omskrivinga er å få klart fram at retting i eit land ikkje automatisk vil føre til ei tilsvarande retting i det anna land, men at slik korresponderande retting vil vere basert på ei konkret vurdering i det enkelte tilfelle. (Regelen byggjer på prinsippa i OECD-mønsteret, men ein har ikkje teke med reglar om korresponderande retting i den staten der føretaket er heimehøyrande. Slik korrigering kan likevel gjerast med heimel i artikkel 25.)

Artikkel 10 gjeld skattlegging av dividende (utbytte). Etter punkt 1 i avtalen, kan slike inntekter skattleggjast i den kontraherande staten der aksjonæren er busett. Dei same inntektene kan dessutan skattleggjast i den staten der selskapet som deler ut dividendane er heimehøyrande (kjeldestaten), men reglane i punkt 2 avgrensar den skattesatsen som kan nyttast.

Punkt 2 a) gjeld dividende til selskap som direkte eig minst 25 prosent av dei stemmeberettiga aksjene i det utdelande selskapet. Kjeldestaten sin skattesats i desse høva må ikkje overstige 5 prosent av bruttobeløpet. Regelen i punkt 2 b) avgrenser kjeldeskattesatsen i andre høve til 15 prosent. Det er eit vilkår i både 2 a) og b) at mottakaren er den verkelege rettshavar og ikkje til dømes ein stråmann for den faktiske eigar anten i kjeldelandet eller i eit tredje land.

Dei avgrensingane i retten til å krevje kjeldeskatt som er nemnde ovanfor, gjeld likevel ikkje alltid. Kjeldestaten er ikkje bunden av desse satsane når dei aksjane som det blir utdelt dividende frå, reelt er knytt til næringsverksemd eller utøving av eit fritt yrke og verksemda eller utøvinga skjer gjennom ein fast driftsstad eller ein fast stad for sjølvstendige personlege tenester som rettshavaren har i den staten der selskapet som deler ut dividendane er heimehøyrande. Etter punkt 4 i artikkelen skal dividendane i desse høva skattleggjast i samsvar med reglane i respektive artikkel 7 eller artikkel 15. (Tilsvarande reglar gjeld etter artikkel 11 punkt 5 for renter og etter artikkel 12 punkt 4 for royalty).

Punkt 3 i protokollen fastset at artikkel 10 ikkje hindrar Chile i å ileggje «Additional Tax» så lenge «First Category Tax» kjem fullt til frådrag ved utrekninga av «Additional Tax».

Punkt 5 inneheld reglar som skal hindre at ein kontraherande stat skattlegg dividendar utbetalt av eit selskap i den andre kontraherande staten, berre fordi fortenesta som ligg til grunn for dividendane har si kjelde i den førstnemnde staten. Slike dividendar kan berre skattleggjast i den førstnemnde staten dersom mottakaren er busett i denne staten, eller dividendane er som ein del av fortenesta til ein fast driftsstad i denne staten.

Artikkel 11 handlar om renteinntekter. Som i OECD-mønsteret er det fastsett at slike inntekter kan skattleggjast både i den staten der mottakaren er busett, jf. punkt 1, og i den staten der rentene skriv seg frå, jf. punkt 2. Kjeldeskatten i den sistnemnde staten skal likevel ikkje overstige 15 prosent av bruttobeløpet av rentene. Punkt 4 i protokollen inneheld ein bestevilkårsklausul, som inneber at Chile ikkje kan ta ein høgare kjeldeskattesats enn den sats dei har i skatteavtalar med andre OECD-statar.

Artikkel 12 gir reglar om skattlegging av royalty. Royalty kan skattleggjast både i staten der mottakaren er busett og i kjeldestaten, men kjeldeskattesatsen er avgrensa i punkt 2. Satsen er avgrensa til 5 prosent for retten til å bruke industrielt, kommersielt eller vitskapeleg utstyr, og 15 prosent i andre høve. Definisjonen av uttrykket royalty i punkt 3 avvik frå OECD-mønsteret, ved at godtgjersle for bruken av industrielt, kommersielt eller vitskapeleg utstyr er omfatta av uttrykket royalty. Det er for tida ingen heimel i norske skattelover til å krevje kjeldeskatt av royalty som blir utbetalt frå Noreg til ein mottakar busett i utlandet. Artikkelen er elles utforma i samsvar med OECD-mønsteret slik det lyd etter endringane i 1992 og 1997. Punkt 4 i protokollen inneheld ein bestevilkårsklausul, jf. omtala under artikkel 11.

Artikkel 13 handlar om skattlegging av formuesgevinstar. Regelen byggjar på prinsippet om at retten til å skattleggje formuesgevinst bør liggje hjå den staten som hadde rett til å skattleggje avkastninga av det formuesgodet gevinsten skriv seg frå før det vart avhenda.

Etter punkt 1 kan gevinst frå avhending av fast eigedom skattleggjast i den kontraherande staten der eigedommen ligg. Gevinst frå avhending av lausøyre som utgjer driftsmiddel knytt til ein fast driftsstad eller ein fast stad for utøving av fritt yrke, kan etter punkt 2 i artikkelen skattleggjast i den kontraherande staten der den faste driftsstaden eller den faste staden ligg. Det same gjeld gevinst frå avhending av sjølve den faste driftsstaden eller den faste staden.

Etter punkt 3 skal gevinst frå avhending av skip, luftfartøy og containerar i internasjonal fart berre kunne skattleggjast i den staten der personen som tek i mot gevinsten er heimehøyrande.

Punkt 4 inneheld ein særregel som gir ein kontraherande stat rett til å skattleggje gevinstar frå sal av aksjar, andelar, opsjonar og andre finansielle instrument knytte til selskap heimehøyrande i denne staten, jf. skatteloven § 2-3 tredje ledd.

Gevinst frå avhending av andre formuesgoder enn dei som er særskild nemnde, kan berre skattleggjast i den staten der avhendaren er busett, jf. punkt 5.

Artikkel 14 gjeld skattlegging av inntekt frå utøving av fritt yrke. Regelen om skattlegging av inntekt frå slik verksemd avvik noko frå OECD-mønsteret frå 1998 ( i OECD-mønsteret frå 2000 er regelen teke ut). Etter dette mønsteret blir inntekter frå utøving av fritt yrke skattlagde i den staten der yrkesutøvaren er busett, dersom han ikkje i ein annan kontraherande stat vanlegvis rår over ein fast stad (kontor eller liknande) som tener utøvinga av verksemda hans. I så fall kan sistnemnde stat skattleggje den delen av inntekta som kan reknast til ein slik stad. Avtalen har her fått eit tillegg som avvik frå OECD-mønsteret ved at den sistnemnde staten også kan skattleggje dersom opphaldet i denne staten i eit eller fleire tidsrom til saman utgjer minst 183 dagar i løpet av ein periode på tolv månader.

Punkt 2 i artikkelen definerer nærmare kva som ligg i omgrepet «fritt yrke», og nemner eksempel på aktivitetar og yrkesgrupper som kan falle inn under artikkelen. Opprekninga er ikkje uttømmande. Regelen omhandlar berre sjølvstendige yrkesutøvarar, og såleis ikkje t.d. ein lege som er fast tilsett i ei bedrift. Artistar og idrettsutøvarar er særskilt omtala i artikkel 17 i avtalen.

Lønnsinntekter er omhandla i artikkel 15. Som etter OECD-mønsteret har den staten der lønnsmottakaren er busett rett til å skattleggje lønnsinntektene, dersom ikkje arbeidet blir utført i den andre kontraherande staten. I så fall har den staten der arbeidet blir utført, rett til å skattleggje inntektene. Frå denne regelen gjer punkt 2 eit unntak på visse vilkår for kortvarige opphald, den såkalla 183-dagars regelen. Under forhandlingane blei problematikken om skattlegginga av leigde arbeidstakarar drøfta. Sjølv om dette ikkje er omtala i avtalen, gjeld den forståinga som går fram av kommentarane til OECD-mønsteret, slik at unntaket i punkt 2 ikkje får verknad dersom arbeidstakaren er leigd.

Punkt 3 i artikkelen gir særreglar for lønnsarbeid utført om bord i eit skip eller luftfartøy drive i internasjonal fart. Lønnsinntekter frå slikt arbeid skal berre kunne skattleggjast i den staten der mottakaren er busett. Denne løysinga er vanleg i norske skatteavtalar når det gjeld mannskap i SAS, og ein har difor ikkje funne grunn til å omtale desse særskilt.

Artikkel 16 handlar om styregodtgjersle. Slike inntekter kan, i samsvar med OECD-mønsteret, skattleggjast i den staten der selskapet er heimehøyrande.

Artikkel 17 fastset at artistar og idrettsutøvarar kan skattleggjast i den staten der slik verksemd blir utøvd, uansett reglane i artikkel 14 om fritt yrke og artikkel 15 om lønnsarbeid i privat teneste. Regelen gjeld også utbetalingar til artistar og idrettsutøvarar som får lønn utbetalt i samband med forretningsverksemd drive av ein stat, jf. punkt 2 i artikkel 19. Punkt 2 i artikkelen inneheld eit tillegg som presiserer at den staten der artisten eller idrettsutøvaren opptrer, har rett til å skattleggje også når vederlaget vert utbetalt til ein tredjemann, t.d. eit artistbyrå eller eit selskap artisten har oppretta. Reglane i punkta 1 og 2 byggjer på OECD-mønsteret. Artikkelen inneheld ingen særleg regel om kulturutveksling mellom statane.

Artikkel 18 handlar om pensjonar og underhaldsbidrag. I motsetnad til dei tilsvarande reglane i OECD-mønsteret omfattar denne artikkelen alle typar pensjonar, både private og offentlege. Etter punkt 1 kan pensjon skattleggjast i den kontraherande staten pensjonen skriv seg frå, men skattesatsen må i desse høva ikkje overstige 15 prosent av pensjonen sitt bruttobeløp. Den staten der mottakaren er busett kan også skattleggje, men denne staten skal hindre dobbel skattlegging etter artikkel 23.

Punkt 2 fastset at beløp til underhald berre kan skattleggjast i staten mottakaren er busett i den grad det kan trekkjast frå i kjeldestaten. Regelen hindrar økonomisk dobbel skattlegging av slike betalingar.

Artikkel 18 inneheld ikkje reglar om sosiale trygdeytingar. Slike utbetalingar vil difor følgje artikkel 21.

Artikkel 19 handlar om offentleg teneste. Som hovudregel og i samsvar med OECD-mønsteret, er det den staten som betalar ut godtgjersla som har rett til å skattleggje. For godtgjersle knytt til utøving av offentleg forretningsverksemd gjeld ikkje hovudregelen, jf. punkt 2. Det same gjeld når dei særlege vilkåra i punkt 1 b) er oppfylt. Offentlege pensjonar går som nemnt under artikkel 18.

Artikkel 20 gjeld studentar og lærlingar som er busette i den eine kontraherande staten og som oppheld seg mellombels i den andre staten for å få si personlege utdanning eller opplæring. Dei skal ikkje skattleggjast i den sistnemnde staten av pengebeløp som dei tek imot til underhald, utdanning eller opplæring frå kjelder utanfor denne staten. Regelen samsvarer med OECD-mønsteret og med skattelova § 2-30 andre ledd.

Artikkel 21 gjeld anna inntekt, dvs. inntekt som ikkje er særskilt omhandla i dei andre artiklane i avtalen. Slike inntekter kan skattleggjast i kjeldestaten. Den staten der mottakaren er busett kan også skattleggje, men denne staten skal hindre dobbel skattlegging etter artikkel 23.

Artikkel 22 gjelder skattlegging av formue. Etter punkt 1 og 2 kan formue i form av fast eigedom skattleggjast i den staten der eigedommen ligg. Lausøyre som utgjer driftsmiddel knytt til ein fast driftsstad eller ein fast stad for utøving av fritt yrke, kan etter punkt 2 i artikkelen skattleggjast i den kontraherande staten der den faste driftsstaden eller den faste staden ligg.

I følgje punkt 3 skal formue i form av skip og luftfartøy i internasjonal fart berre kunne skattleggjast i den staten der personen som eig denne formuen er heimehøyrande. Det same gjeld containerar, jf. punkt 4, med dette gjeld ikkje dersom containerane nyttast til transport berre mellom stader i den andre kontraherande staten.

Punkt 5 fastset at anna formue enn den som er særskild nemnd, berre kan skattleggjast i den staten der avhendaren er busett.

Artikkel 23 gir reglar om korleis ein går fram for å hindre dobbel skattlegging.

Både Noreg og Chile nyttar godskrivingsmetoden (kreditmetoden) som metode for å unngå dobbel skattlegging av inntekt og formue. For Noreg sin del seier artikkelen innleiingsvis at reglane i skatteloven § 16-22 fl kan nyttast ved fastsetjinga av frådrag i norsk skatt for skatt betalt i Chile. Dei generelle retningslinjene for godskrivingsmetoden er teke inn i artikkelen og inneber at Noreg, overfor personar busette i Noreg, kan skattleggje ei inntekt også når det går fram av dei materielle reglane i avtalen at inntekta kan skattleggjast i Chile. Noreg må så gje frådrag i den utlikna skatten med eit beløp som svarer til den skatten som er betalt i Chile. Frådragsbeløpet kan ikkje overstige den skatten som er betalt i Chile, jf. punkt 2 a).

For inntekter eller formue som etter avtalen berre kan skattleggjast i Chile, skal ein i Noreg nytte den alternative fordelingsmetode. I punkt 2 b) er det fastsett at i den utstrekning ein person som er busett i Noreg tek i mot inntekter som etter nokon regel i avtalen ikkje kan skattleggjast i Noreg, så kan inntekta likevel reknast med i skattegrunnlaget, men at det i den fastsette skatten vert gitt eit frådrag som svarer til den samla norske skatten som fell på den chilenske delen av inntekta. Frådraget i norsk skatt skal altså gjerast med eit fastsett beløp, uavhengig av om dette beløpet er høgare eller lågare enn det beløpet som faktisk er betalt i Chile. Det same gjeld formue.

Artiklane 24-27 inneheld nokre særlege reglar om ikkje-diskriminering (artikkel 24), framgangsmåten ved inngåing av gjensidige avtalar mellom dei kompetente styresmaktene i dei to statane (artikkel 25), utveksling av opplysningar (artikkel 26) og om diplomatiske og konsulære tenestemenn (artikkel 27).

Artikkel 28 inneheld forskjellige reglar. Mellom anna skal skatteavtalen ikkje tolkast slik at den avskjerer Chiles rett til å skattleggje utbetalingar frå felles investeringskonto eller fond som er forplikta til å svare skatt på forteneste som vert overført frå investeringar i aktiva som er i Chile, og som må vere administrert av ein person busett i Chile. Vidare inneheld artikkelen i punkt 2 reglar om GATS. Punkt 3 presiserer at avtalen ikkje skal hindre Chile i å nytte lovgjevinga - DL 600 (Lov om utanlandske investeringar), medan punkt 4 inneheld «anti-abuse» - reglar. Punkt 5 fastset at Chile på nærare vilkår har rett til å ileggje ein fast driftsstad i Chile som vert eigd av nokon heimehørande i Noreg, såkalla «first category tax» og «additional tax».

Artiklane 29-30 inneheld sluttreglar om når avtalen skal tre i kraft og når han sluttar å gjelde.

Etter artikkel 29 skal statane gi kvarandre melding om at dei nødvendige stega er tekne for at avtalen kan tre i kraft. Avtalen trer i kraft på den dagen då den siste meldinga om at nødvendige skritt er tekne for at avtalen kan tre i kraft, er motteken. Avtalen vil få verknad for skattar av inntekt som vedkjem det kalenderåret som følgjer etter det året avtalen trer i kraft.

Protokollen er ein del av avtalen. Punkt 1 fastset at artikkel 7 punkt 3 berre skal nyttast dersom utgiftene kan trekkast frå fortenesta til den faste driftsstaden etter dei interne lovene i det landet der den faste driftsstaden er. Punkta 2, 3 og 4 er omtala under dei artiklane som dei gjeld for. Etter ønske frå Chile, fastset punkt 5 at dersom ein stat har reglar som strid mot regelen i artikkel 24 om ikkje-diskriminering når avtalen vert underskriven, så skal artikkel 24 ikkje vere til hinder for at slike reglar framleis gjeld. Ein er ikkje kjend med at Chile har slike reglar. I følgje punkt 6 kan informasjon utveksla etter reglane i artikkel 26 også nyttast for andre skattar.